آنچه در پی می‌آید حاشیه‌نگاری خبرنگار اعزامی حوزه به لبنان از این مراسم است:

کار حفاظت و بررسی تجهیزات هنگام ورود با دقت و البته خوش برخوردی کامل انجام شد. البته خوش برخوردی آنها تنها شامل ما ایرانی‌ها نمی‌شد، بلکه برای خبرنگاران غربی هم  همینطور بود.

مراسم همانطور که از قبل اعلام شده بود راس ساعت 18 با قرائت قرآن و سخنان مجری آغاز شد.

حضور نمایندگان رسمی رییس جمهور، نخست‌‌وزیر و رییس مجلس و نیز حضور شخصیت های ارشد از طوائف مختلف لبنانی این مراسم را عملاً‌ تبدیل به نوعی قدرت نمایی و بیان نفوذ حزب الله کرده بود.

جایگاه افراد برای نشستن در ردیف اول از سوی گروه استقبال حزب الله تعیین می شد و از همین طریق می شد میزان اعتبار افراد را سنجید. آقای حسینیان کاردار سفارت ایران در لبنان -که این روزها در غیاب سفیر، مسئولیت‌های بیشتری را عهده‌دار است- در کنار مرد شماره 2 حزب الله یعنی سید هاشم صفی‌الدین (رییس شورای اجرایی حزب الله) نشست.

توجه حزب الله به بهره مندی از پرچم کشور لبنان و نیز پخش سرود ملی، گواه این بود که حزب الله قبل از هر چیز به حفظ کیان ملی توام با حفظ ارزشهای اعتقادی اهتمام دارد، حتی کنار سن، سه پرچم بزرگ وجود داشت به طوری که 2 پرچم حزب الله، پرچم ملی لبنان را در برگرفته بود.

رژه نظامی با ابهت خاص انجام گرفت. چهره برخی افراد در این رژه مرا به یاد سپاهیان دهه 60 در ایران می انداخت.

دور تا دور سالن به تصاویر امام، رهبری و شهدای مقاومت به ویژه سید عباس موسوی، شیخ راغب حرب و حاج عماد مغنیه اختصاص داشت. بزرگترین بنرها مربوط به تصاویر امام (ره) و رهبری می شد.

سالن مملو از جمعیت بود. اینجا برخلاف سایر مکان های عمومی لبنان، جایگاه زنان را از مردان جدا کرده بودند.

همه اقشار اعم از پیر و جوان، مرد و زن، با حجاب و بد‌حجاب و ... آمده بودند.

سخنرانی سید حسن نصرالله با فریاد حماسی(‌لبیک یا نصرالله) و کف زدن حضار آغاز شد.

اگر چه سخنرانی سید حسن به صورت تلویزیونی و با واسطه انجام می شد اما انگار در سالن حضور داشت و کاملا جو سالن را در اختیار داشت به طوری که به راحتی می توانست مخاطب را بخنداند یا حس حماسی او را تحریک کند یا فضا را معنوی کند.

از نکات جالب توجه حین سخنرانی سید، طرح لطیفه و مباحث این چنینی بود، جالب تر اینکه وقتی وارد اینگونه مباحث می‌شد گویش او از عربی صحیح فصیح به لبنانی تغییر پیدا می کرد و مخاطب کاملاً‌ احساس خودمانی بودن می کرد.

مردم در مواقع حساس سخنرانی به منظور تشویق، کف می‌زدند و در مواقع هیجانی می‌ایستادند که این اتفاق هنگام صحبت‌های سید حسن درباره نابودی کامل صهیونیست ها افتاد.